Ben yoruldum artık

Sesini telefon görüşmelerinden hatırlıyorum. Yüzünü elimde kalan bir kaç fotoğrafına bakıp unutmamaya çalışıyorum. Her adını duyduğumda hala içim titriyor. Üzgün değilim, kırgınım sadece. Aynı gökyüzü altında ayrı sabahlara uyanmanın burukluğuyla yaşıyorum ben. Unutmak için uyuyanlardan değil de, acısından uyumayı unutanlardan oldum. Aynada gördüğüm yüzü artık tanımakta güçlük çekiyorum, kaybettiğim benliğimi özlüyorum, mutluluğa gitmek için yürüdüğüm yollarda kaybolup geri dönemiyorum. Keşkeleri hayatımdan atamıyorum. Belkilerle yaşıyorum. İçimde, sönmek üzere son bir umudum var. Birini uzaktan sevmenin bedelini ağır ödüyorum. Vazgeçenlerdenim artık. Uğruna yazdığım tüm şiirlerden vazgeçenim artık. Bir daha kimseyi sevemeyecek gibi hissediyorum. Karanlıktan korkuyorum ama artık kaçmıyorum. Gündüz hiç bir şey olmamış gibi yaşayıp, geceleri şiirlere şarkılara sığınıyorum. Hayatımda bir şeyler hep eksik. Hep yarım. Bekliyorum. Geçmişe dönüp hatalarımı telafi etmek istiyorum. Ben yoruldum artık, çok yoruldum...